میدانم بارها منتظره حضوری بوده ای تا امدنت را فریاد کند

اما افسوس هیچکس نبود تا به اهستگی اشکهایت رابر شانهایش پنهان کنی

چه بی رحم روزی است که تو به خاطر قطره ی اشکی که برگونه ی عزیزی است بغضت را پشت خنده ای کودکانه پنهان کنی و اهسته بگویی شادباش  من نیز شادم

 تنهاییم را نظاره نکن شاید تاب ان را نداشته باشی

لغزشی زیر پایم احساس کردم انگاه که به اجبار گفتم اری

تمامی من به یکباره فرو ریخت دگر اینه هم توان گنجاندن مرا در خود نداشت

برای بار اخر می نشینم و شکسته های دلم را از زیر پاهایت جمع میکنم و کوله باری میبندم به وسعت قلب همیشه تنگم

و ارام ارام همه  را فراموش میکنم

فراموش میکنم که دلدار همیشگی اشکهایت من بودم و دلیل همیشگی بغضهایم تو

تو را در یک خط جا میدهم

تو تبلور دوباره غم به شکل زیبایی هستی امدنت مبارک